Pauline blogt: Stilte voor de storm

Het is 28 februari. ‘Eerste besmetting coronavirus in Nederland’ kopten de media deze ochtend en de avond ervoor. “Hoe houd ik het virus buiten de deur? Jullie hebben hier toch zeker al lang over nagedacht?” vraagt hij me bezorgd. Hij is geen 70+, maar zeker zeer kwetsbaar. Hij is één van de cliënten die het virus vooral niét moet krijgen. Ik antwoord dat we de informatie en adviezen van het RIVM en de GGD volgen.

Nu, nog geen drie weken later, lijkt dit gesprek een eeuwigheid geleden. De informatie in de media volgden elkaar de afgelopen weken in een rap tempo op. Waar de ernst twee weken geleden nog niet bij iedereen door leek te dringen, is dit nu ineens heel anders.

Juist de aanvulling op het RIVM-advies, dat medewerkers in de zorg zich pas ziek moeten melden als zij naast klachten van de bovenste luchtwegen ook >38 graden koorts hebben, maakte vanaf het begin duidelijk hoe groot de druk op de zorg zal gaan zijn. Hoe belangrijk het is dat wij verpleegkundigen en verzorgenden zelf gezond en op de been te blijven.

Niet alleen voor onszelf, maar zeker ook voor onze kwetsbare cliënten en kwetsbare mensen in onze omgeving. Dat we aan het werk kunnen blijven en het virus niet verspreiden.

In de afgelopen periode maakten we ons binnen ons team, onze organisatie en regio op voor wat gaat komen. Dagelijks worden we op de hoogte gehouden van zowel landelijke ontwikkelingen, als de voorbereidingen binnen onze organisatie. Hoe gaan we om met beschermende middelen die schaars gaan worden? Er wordt geïnventariseerd, herverdeeld en er worden noodpakketten klaargemaakt. Hoe bereiden we ons voor op de vraag naar zorg die straks zeker toe zal nemen? Overleggen vervallen, geplande vrije dagen worden vrijwillig ingeleverd. Er wordt kritisch gekeken naar noodzakelijke zorg, maar ook waar extra zorg ingezet moet worden bij het sluiten van de dagopvang.

Intussen zien we dagelijks dat het virus zich verspreidt. Het heeft onze gemeente bereikt, onze dorpen (nog) niet. Daarnaast zien we ook dat de mooie, hartverwarmende initiatieven elkaar in een rap tempo opvolgen. Zowel landelijk als in onze dorpen.

We bereiden ons aan alle kanten voor. We weten dat er veel op ons af gaat komen, dat we straks veel meer zorg moeten kunnen gaan verlenen onder ongewone omstandigheden. Zo ver is het voor ons team nog niet. Wanneer wel is ongewis.

Als ik in het weekend, na mijn avonddienst, naar huis fiets is het stil op straat. Stiller dan normaal. Met alle ingezette maatregelen, alle berichtgeving en alles dat voor ons lijkt te liggen, voelen de rust en de stilte onheilspellend. Als een stilte voor de storm.