Alles wat je aandacht geeft, groeit

Het was een mooie uitvaart. Precies zoals haar moeder het had gewild. En wat een belangstelling vanuit de buurt. De dochter staat er nog versteld van. We staan in een onttakelde huiskamer. Alle kasten zijn leeg, een matras staat nonchalant op zijn kant tegen het wandmeubel geleund. De woning moet over maximaal een week leeg worden opgeleverd aan de woningbouwvereniging.

“Ik hoop maar dat de vloer mag blijven, en die schuur achter”, zegt de dochter van de overleden Bep. Ze kijkt mij veelbetekenend aan: “Die heeft vader zelf nog getimmerd.” Dat verhaal herkende ik, als wijkverpleegkundige, wel. Bep, die bij mij in zorg was, vertelde altijd dat haar man alles kon maken wat zijn ogen zagen. Dan trok ze trots haar schouders recht en kwam die dromerige blik in haar ogen. Ze had hem tot het laatst toe thuis verpleegd.

“Het is altijd goed gegaan hoor. Maar nu ik zelf ziek ben, mis ik hem wel. De nachten zijn lang als je wakker ligt.” Het was kort voor haar dood dat ik Bep dit tijdens het zorgmoment hoorde zeggen. Er was in de jaren ervoor een vertrouwdheid tussen ons ontstaan. Toen ze nog in goeden doen was en geen verpleegkundige zorg aan het bed nodig had. Ik weet nog uit welk kopje ik de koffie bij haar kreeg. “Ze kunnen allemaal koffie of thee bij me krijgen, borrels schenk ik niet en om vijf uur moeten ze weg, want dan ga ik koken”, zei Bep dan.  

Aanloop uit de buurt, dat was niet altijd zo geweest. Bep stond in de buurt bekend als iemand met een stellige, eigen mening. Daar durfde niemand tegenin te gaan. Ze had na het overlijden van haar man contact met de mensen uit haar portiek, maar verder niet.

Toen ik vijf jaar geleden in deze buurt in Leiden kwam werken, kende ik niemand. En het klinkt misschien een beetje gek, maar ik ben echt van de Fruitbuurt gaan houden. In het kader van wijkgerichte preventie ging ik op zoek naar plekken om met buurtbewoners in contact te komen. De eerste keer dat we met een groepje bij elkaar kwamen, had ik iets meegenomen dat ik zelf had gebakken. Dat werkte verbindend.

Vanaf die tijd leerde ik steeds meer mensen kennen. Ik inventariseerde hun wensen en ideeën voor een gezondere buurt. Allemaal wensen die te maken hebben met een veilig en saamhorig buurtgevoel. Samen met mijn collega heb ik heel veel aandacht aan de Fruitbuurt gegeven. Want alles wat je aandacht geeft, groeit.

En kijk nu eens wat er in die jaren is ontstaan: een wandelgroep, een appgroep en een ontmoetingsgroep die is uitgegroeid tot een zelfstandige en nog steeds groeiende en bloeiende buurtvereniging.

Verbindende factor

Zorg verlenen achter voordeuren van mensen van wie ik de context heb leren kennen en voor wie ik een verbindende factor kan zijn. Een vertrouwd gezicht in de buurt. Dát is voor mij wijkverpleging pur sang.

Bep is uiteindelijk bij alle buurtactiviteiten betrokken geweest. Bijna altijd als ik tijdens mijn route langsfietste, zag ik wel een buurtbewoner bij haar in de kamer zitten of bij mooi weer op het bankje voor haar huis. Toen het minder ging met Bep, kwam Annie elke dag even kijken of ze nog een boodschap nodig had.

Maar opeens was het einde daar voor Bep. De buurtapp staat sindsdien roodgloeiend. Foto’s komen voorbij van Bep tijdens het kerstdiner, de salsaworkshop, de high tea. Ze wordt gemist door haar buurtgenoten met hart voor de buurt.