De kracht van ons vak

Aan de telefoon hoor ik onrust in de stem van mijn collega. Geheel onverwachts geeft een stervende vrouw op haar afdeling bloed op. De familie is van slag. De verpleegkundige vraagt mijn ondersteuning in deze noodsituatie.

Ik bevind mij twee verdiepingen lager en verlaat direct mijn werkplek. Snel neem ik de trap naar boven. Ik realiseer me dat ik de stervende vrouw, die ik nu ga ontmoeten, nog helemaal niet ken. Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen wanneer ik de kamer van de patiënte binnenkom. Ik schrik. Het is een kamer vol met jonge mensen. Ze houden elkaar innig vast. Ik zie veel emotie: hun gezichten tonen verwarring en ongerustheid.

De verpleegkundige zit op het bed naast de vrouw. Ze houdt haar inmiddels blauw aangelopen hoofd vast en haalt het bloed - zo goed en zo kwaad als kan - weg. Ondertussen begeleidt ze de leerling-verpleegkundige met rustige stem, zodat zij de patiënte extra medicatie toe kan dienen.

Het gaat allemaal zo snel dat ik alleen maar kan aanschouwen wat er gebeurt. In alle heftigheid straalt deze verpleegkundig kalmte uit. Ze is een baken van rust voor de patiënte en haar familie. Onverstoorbaar blijft ze de vrouw nabij.

Verbazingwekkend snel vloeit het leven uit de vrouw weg. Een laatste adem. De hand van de verpleegkundige glijdt naar de pols. Na een tijdje haalt ze haar hand weg. Ze kijkt de naasten aan en schudt haar hoofd. Dit leven is afgelopen. Ze legt de vrouw rustig in het kussen. De naasten nemen haar plek over.

De heftigheid van wat de verpleegkundige zojuist heeft meegemaakt, dringt langzaam tot haar door. Ik zie de tranen over haar wangen rollen. Haar leerling slaat een arm om haar heen. Ook bij haar zie ik emoties.

We verlaten de kamer. Andere zorgverleners van de afdeling voegen zich bij ons. We praten over wat er zojuist gebeurd is. De verpleegkundigen komen op adem. De tranen drogen langzaam op. Wat een warmte straalt dit team uit; ze staan voor elkaar klaar. Hier geven ze elkaar ruimte om te verwerken.

Na een tijdje gaan we terug naar de kamer van de overleden vrouw. Daar is de schouwarts aan zijn taak begonnen. De verpleegkundigen leggen de vrouw met warme aandacht neer en verzorgen haar. De stille sporen van de bloeding op haar gezicht wassen ze weg. Ze lijkt weer op wie ze was.

Nog geen half uur later hervat ik twee verdiepingen lager mijn werk. Ik ben nog onder de indruk van wat ik zojuist heb meegemaakt en ik denk er nog een poosje over na. In deze situatie was de nabijheid van de verpleegkundigen van essentieel belang voor de patiënte én haar naasten. En in dié nabijheid zit volgens mij de kracht van ons vak. Daar mogen we trots op zijn!