Geen boefje, maar een vechter

Direct wanneer jouw naam op het beeldscherm verschijnt, fladderen bijna vergeten herinneringen rusteloos door mijn hoofd. Even ben ik weer terug op de afdeling waar mijn loopbaan zo'n zeventien jaar geleden begon. Ik was net klaar met de hbo-v en ontdekte langzamerhand wat ik leuk vond en waar ik goed in was als psychiatrisch verpleegkundige. Al snel hadden mijn collega's dat ook door: meestal mocht ik me ontfermen over de patiënten die we onderling oneerbiedig 'de boefjes' noemden.

Jongens van de straat, met lege portefeuilles maar rugzakken vol emotionele bagage, waar ze liever nooit over spraken. Verward, verwaarloosd of verslaafd en vaak een combinatie van dat alles. Jongens die ondanks alles toch overeind wisten blijven staan in hun ongelooflijk onstuimige levens, wat bewonderde ik dat! Jij was er ook zo één, daarom werd ik jouw EVV: je eerst verantwoordelijke verpleegkundige.

Lang bleef je niet, maar toch zie ik je nog precies voor me wanneer ik in mijn mail lees dat je nu, zeventien jaar later, bent aangemeld bij de forensisch psychiatrische afdeling waar ik inmiddels werk. Dit keer word ik jouw regiebehandelaar, want in de tussentijd heb ik op verschillende werkplekken de nodige ervaring opgedaan en ben ik doorgegroeid tot verpleegkundig specialist ggz.

Jouw carrière binnen de psychiatrie is nog veel indrukwekkender dan die van mij, maar op een heel andere manier. Sinds die allereerste opname, toen jij nog net geen twintig en ik slechts een paar jaar ouder was, ben je vrijwel continu opgenomen geweest. Je hopte van kliniek naar kliniek, maar nergens lukte het je leven echt goed op poten te krijgen. Waar ik geleidelijk aan het opbouwen was, brokkelde jij steeds een stukje verder af.

Eén ding veranderde echter nooit: je bleef een rasechte overlever. Je moet vreselijk lachen wanneer ik je tijdens ons intakegesprek vertel dat ik je ken van al die jaren terug. 'Wat een tijd was dat, Krissie. Pfff. Ik was echt maf toen! Weet je nog dat ik dacht ik een straaljagerpiloot met speciale gaven was? Dat kwam door de drugs hoor. Had ik weer iets verkeerds gesnoven of zo’, grinnik je. Ik voel me geraakt door je vermogen met humor te kijken naar wat eigenlijk ontzettend ingewikkeld is. En ik besef dat iets anders ook nooit veranderd is: nog altijd heb ik enorm veel ontzag voor mensen zoals jij. Jongens die we ooit de boefjes noemden, maar die eigenlijk de vechters hadden moeten heten.