Pauline blogt: Angst

"Ben je bang geweest om zelf ziek te worden?" Deze vraag is wijkverpleegkundige Pauline Arts de afgelopen periode regelmatig gesteld. Een vraag waar ze vanaf het moment dat ze werd gevraagd voor het regionaal wijkverpleegkundig coronateam veel over heeft nagedacht, maar die ze ook steeds weer kon loslaten. Tot ze weer voor het eerst in haar eigen wijkverpleegkundig team aan de slag ging.

De eerste avond dat ik volledig in PBM in de auto stapte, was spannend. Ik zette me schrap. Daar gaan we, nu is het echt. Voor mij dan. Voor al die families achter al die voordeuren was het allang echt. 

Die eerste avond, die eerste cliënt. Ik had het gevoel alsof ik in een compleet andere wereld stapte. De wanhoop, onmacht en angst. Zo erg had ik dit nog nooit gezien. De angst voor mijn eigen gezondheid was in één klap verdwenen. Die hele avond was ik me extreem bewust van de manier waarop besmetting met het coronavirus plaatsvindt. Voortdurend reinigen, desinfecteren. Voortdurend bewust van het onzichtbare, voor dat wat we met het blote oog niet kunnen onderscheiden, maar waarvan de gevolgen zo verstrekkend en zichtbaar zijn. Pas na mijn dienst werd ik me weer bewust van het risico voor mezelf. Waar ik de hele avond in rondgelopen en rondgereden had. Nog nooit heb ik mezelf zo goed geschrobd. 

Al die tijd in het coronateam bleef het bewustzijn, maar de angst ebde weg. Het werd normaler om met het virus en met PBM te werken. Zolang ik beschermd was, kon ik mijn werk doen. Zelfs met de beperkingen die het dragen van PBM met zich meebracht. Het was onderdeel van het werken in het coronateam, een bewuste keuze. Tijdens mijn werk voelde ik me beter beschermd dan wanneer ik boodschappen ging doen. Onbeschermd hield ik me aan de regel: anderhalve meter afstand. 

Maar dan. Voor het eerst weer werken in mijn eigen wijkverpleegkundig team. Heerlijk met de fiets. Geen coronavirus, geen PBM. Zodra ik bij de eerste cliënt over de drempel stap overvalt mij, volkomen onverwacht, meer nog dan die eerste avond ruim twee maanden geleden, de angst voor mijn eigen gezondheid. 

Het voelt zo tegenstrijdig. Al die tijd heb ik familie en vrienden op afstand gehouden. Zonder PBM ben ik bij niemand in de buurt geweest. En nu? Nu bezoek ik de ene na de andere cliënt. Ik kom dichtbij. Onbeschermd contact binnen de anderhalve meter van mijn cliënt valt niet te vermijden. Net als twee maanden geleden, zet ik me schrap. Net als twee maanden geleden ebt de angst weg, het bewustzijn blijft. Ik kan gewoon aan het werk. Afstand waar het kan, nabijheid waar het moet.