'Corona zit nog dagelijks in mijn hoofd’ (deel 3)

Verpleegkundige in de wijk Talitha (38) blijft na de coronajaren last houden van een schuldgevoel. Heeft ze in die periode mogelijk kwetsbare ouderen besmet en zijn sommigen van hen door haar overleden? Ze zoekt steun bij een coach en besluit haar ervaringen op te schrijven en te delen. Lees haar verhaal in zeven gastblogs, dat begint in de eerste maanden van 2020. In deel 3 brengt Talitha met een collega een huisbezoek aan een verwarde cliënt. Een paar dagen later heeft ze lichte keelpijn.

Terwijl het ziekenhuispersoneel in september van het eerste coronajaar voldoende beschermingsmiddelen had en hun gezicht soms zelfs kapotging door de spatbrillen en mondneusmaskers, liepen wij in de wijk nog steeds rond zonder bescherming.

Na enige tijd en steeds maar vragen om bescherming via verschillende kanalen kregen we in oktober dan eindelijk alle beschermingsmiddelen die ons en onze cliënten moesten beschermen tegen het coronavirus. Mondkapjes, spatbrillen, wegwerpschorten en -jasjes voor als we huizen in moesten waar een besmetting had plaatsgevonden. Het was fijn dat er bescherming was, maar het was ook wel een bizarre vertoning, geheel ingepakt een huis ingaan.

We hebben in die beginfase weinig voorlichting gehad over het gebruik van de mondkapjes, behalve dat je alleen het elastiek mocht aanraken en dat we met één mondkapje drie uur moesten doen omdat er een enorm tekort aan beschermingsmaterialen was. Het mondmasker moest op bij de cliënt thuis en af zodra je weer buiten was. Daarna moest het in een bakje worden bewaard.

We liepen ondertussen tegen veel ongemakken aan: ongemak als je bril besloeg, ongemak omdat je vaak onder of op de randjes je mondmasker jeuk kreeg. We liepen ook er ook tegenaan dat cliënten je niet meer herkenden, je niet verstonden, je mimiek niet meer konden zien. Dus was er soms onbegrip, als je bijvoorbeeld een grapje maakte. 

Op een dag verzorgden we een cliënt die erg verward was. Dus toen mijn collega probeerde haar in bed te krijgen, deed zij een paar keer haar mondkapje naar beneden. Zo kon de cliënt haar gezicht zien en haar mogelijk weer herkennen. 

Achteraf bleek deze cliënt op dat moment positief te zijn, mogelijk met verwardheid als symptoom van covid. Kort voor ons bezoek was mevrouw getest op mogelijke besmetting met het coronavirus omdat ze met spoed moest worden opgenomen in een verpleeghuis. Hierover hadden wij als wijkteam direct moeten worden geïnformeerd, zodat wij volgens de richtlijnen in pak naar binnen zouden gaan. Maar we wisten van niets.

Een paar dagen later werd mijn collega ziek. Ook ik deed een test omdat ik lichte keelpijn had en omdat mijn man wat verkouden was. Mijn collega en ik bleken allebei positief en daarnaast nog twee collega’s. Zij hadden zich een dag later moeten laten testen.

Lees volgende week deel 4: 'Die eenzaamheid vond ik enorm heftig om te zien'

Lees hier deel 1: Het land gaat op slot, maar Talitha moet blijven werken.
Lees hier deel 2: 'Ik voelde me dapper, maar ook angstig en onzeker.'